Beter een laatbloeier dan nooit gebloeid te hebben.
"De ware reiziger wandelt traag, en zelfs dan staat hij nog regelmatig stil. "Sidonie Gabrielle Colette".
Hier herken ik mijzelf in.
Het gaat langzaam, maar ik leer het nu te zien (in te zien) en te herkennen.
Een laatbloeier?
Beter een laatbloeier dan nooit gebloeid te hebben.
Is dat geen prachtige zin voor iemand met een bloemennaam: Iris
Inzicht van vandaag.
Ik moest altijd zoveel....... Ik wilde altijd zo veel......
Ik wil een eigen stijl hebben, herkenbaar zijn, een goede kunstenaar zijn.
Ik wil erkenning, waardering: “Moet je eens kijken wat daar hangt, een echte Iris!”.
Van al dat willen en moeten krijg je stress en wordt je ziek en gaat je passie weg door prestatiedrang.
Tenminste dat gebeurde met mij.
Vanaf nu laat ik dat niet meer toe.
Ik ga weer met plezier schilderen.
Met liefde, met passie.
Ik laat het gebeuren en niets meer moet.
Ik doe het omdat ik er zin in heb, het heerlijk vind om te creëren.
Dat is voor mij belangrijk.
Drie manieren van werken heb ik.
Het schilderen met mijn HOOFD: een goede compositie, kleurgebruik en inhoud zoeken. Het spel met vlakken en lijnen noemde ik dat dan. Maar het was niet altijd een spel. Het was weleens een zware bevalling, en zoeken naar oplossingen en het zo graag goed willen doen, het willen presteren.
Ik zeg niet dat ik op deze manier geen goed werk heb gemaakt. Wat ik nu wel voel is dat ik niet alleen zulke schilderijen moet maken. Het werk wordt er koel en strak van en Iris ongelukkig.
De andere kant is de poëtische kant van het schilderen: schilderen met mijn GEVOEL. Als ik dit doe krijg ik weer zin in schilderen. Werk ik met liefde, passie en laat ik het ontstaan. Het maakt mij nieuwsgierig wat het mij wil vertellen. We maken het samen. Mijn gevoel en ik. Het voelt als een toveren met kleuren. Op dat moment hoeft niets. Ik werk met plezier.
En nu zie ik vandaag in (mijn inzicht van vandaag): dat die tentoonstelling zich dan vanzelf vult.
Ook werk ik graag met MODELl. Dat gaat als het ware bij mij vanzelf. Het kijken naar het model, kijken welke kleuren, welke lijnen ga ik neerzetten. Mijn hoofd denkt niet, ik kijk en ik weet: ja die kleur, dat vlak, die lijn. Dat is spelen. Heerlijk.
De balans vinden in voelen en denken.
Om die te vinden.
Dat is voor mij belangrijk.
Lange tijd woonde ik in mijn hoofd. Dan vergeet je je lichaam.Je vergeet te voelen. Je werkt alleen met woorden, gedachten.
Als die luchtig, vrolijk en warm waren is dat misschien niet zo heel erg maar als ze zwaar, negatief en donker zijn wel.
Balans! Ja dat is het. De juiste balans tussen lichaam en geest!